Դուք ասում եք՝ մոռանանք Եղեռնը
1915-ից ինձ բաժանում է բավական պատկառելի ժամանակահատված։
Իմ հայրական տանը չխոսելիք թեմա է եղել Եղեռնը, որին զոհ են գնացել հորս երկու եղբայրներն ու քույրերը։
60-ականներին էր։
Մի անգամ պետով ու ծետով հավաքվեցին, որոշեցին նամակ գրել «Հայրենիքի ձայն» խմբագրությանը։
Փնտրել։ Արձագանք չեղավ։
1973-ին տատս կնքեց մահկանացուն։ Վերջին բառերն էին․
«Էրեխե՜ք, էկեք հաց տամ»։
Կրկնում եմ՝ վերջին շնչում ասված բառերն էին, ու այդպես էլ խռով գնաց այս աշխարհից։
Նկարում պատկերված հեքիաթային տղան իմ արյան շարունակությունն է։
Նահատակվել է 2016-ի ապրիլյան քառօրյայում։ Թուրքեր ու թուրքածին լամուկներ, ես մինչև հիմա հորս երկու եղբորն ու երկու քույրերին եմ փնտրում, Աստծո գրեթե յուրաքանչյուր օր հավերժ իր տասնիննի մեջ մնացած իմ Վիտյային հետ եմ զրուցում։
Դուք ասում եք՝ մոռանանք Եղեռնը, թուրքի հետ հաց կիսենք։
Դու՛ք արեք։ Ձեր հացը ժահրով է շաղախված։ Իսկ ես հիմա, հենց հիմա, բաժակ եմ բարձրացնում ու խմում Հայոց Բանակի կենացը։
Փառքդ շատ, հա՛յ զինվոր, դու ես մեր ինքնության միակ ապավենը ու հենց դու՛ ես երկիրը մաքրելու թուրքերից ու թուրքածիններից։
Մարտին ՀՈՒՐԻԽԱՆՅԱՆ
